داغترین رودخانه دنیا (مایانتویاکو)

رودخانه‌ی مایانتویاکو رودخانه ای جوشان در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون در کشور پرو می باشد. این رودخانه در نزدیکی شهر پوکایپا واقع شده است. رودخانه‌ی جوشان مایانتویاکو دارای ۲۵ متر عرض و ۶ متر عمق است، ولی طول آن فقط ۶.۴ کیلومتر می باشد. دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه سانتی‌گراد است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه سانتی‌گراد هم می‌رسد. این رودخانه به زبان بومی‌های ساکن این منطقه «شانای-تیمپیشکا» نامیده می‌شود که به معنی «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است.

در اعماق جنگل‌های بارانی آمازون، در مایانتویاکوی پرو، رودخانه‌ای جریان دارد که دمای به‌شدت بالای آن موجب جوشش آب آن می‌شود.

رودخانه‌ مایانتویاکو

بومی‌ها به آن رودخانه شانای-تیمپیشکا می‌گویند که معنی‌ تحت‌اللفظی‌ آن «جوشیده بر اثر حرارت آفتاب» است. آن‌ها باور دارند که آب گرم توسط ماری بزرگ به نام یاکوماما، یعنی مادر آب‌ها، آزاد می‌شود و تخته سنگ بزرگی هم به شکل کله‌ مار در سرچشمه‌ رودخانه در تأیید این حرف وجود دارد.

دمای آب بین ۵۰ تا ۹۰ درجه است و در برخی نقاط به ۱۰۰ درجه هم می‌رسد، به حدی که تماس با آن حتی در حد چند ثانیه‌، موجب سوختگی درجه سه می‌شود.

تابه‌حال حیوانات بدشانس زیادی هم در این رودخانه افتاده و غرق شده‌اند. با وجود اینکه چشمه‌های آب گرم ثبت شده زیادی در آمازون وجود دارند، اما هیچ‌کدام به بزرگی رودخانه شانای-تیمپیشکا نیستند.

بسیاری از اسناد علمی که در دهه ۱۹۳۰ منتشر شدند حکایت از آن داشتند که این رودخانه وجود خارجی ندارد. بسیاری از مردم پرو هم بر این باور بودند که این رودخانه فقط یک افسانه است. با وجود این، برخی زمین‌شناسان معتقد بودند که در بستر بخش‌هایی از این رودخانه مقادیر قابل‌توجهی حرارت زمین‌گرمایی وجود دارد که موجب جوشیدن آب می‌شوند.

اما امروزه وجود این رودخانه تایید شده و همه ساله گردشگران اندکی را به مایانتویاکو جذب می‌کند.

زمین‌شناسان هیچ توضیحی برای آن ندارند و بر این باور هستند که گرم کردن حتی قسمت کوچکی از این رودخانه احتیاج به مقدار بسیار زیادی حرارت زمین دارد و زمین اینجا ۶۵۰ کیلومتر از نزدیکترین آتشفشان فعال فاصله دارد.

بخشی از روایت آندرس روزو

«وقتی این رودخانه را دیدم، بلافاصله به دنبال دماسنجم گشتم. دمای متوسط رودخانه، ۸۶ درجه‌ی سلسیوس بود؛ اینجا بود که متوجه شدم افسانه‌ای در کار نیست. رودخانه‌ی جوشان حقیقت دارد.» چشمه‌های آب گرم به‌طور متداول در جاهای مختلف جهان یافت می‌شوند و دمای بعضی از آن‌ها خیلی بالا است. اما هیچ رودخانه‌ای چنین دمای بالایی ندارد. آندرس روزو با کسب اجازه از بومیان منطقه، چند سال مشغول مطالعه‌ی این رودخانه، اکوسیستم پیرامون آن و آبش در آزمایشگاه شد؛ با این امید که پرده از اسرار شگفت‌انگیز رودخانه بردارد. آندرس روزو اولین کسی نبود که این رودخانه را کشف کرد، ولی تحقیقاتش در سال‌های اخیر در حال رمزگشایی از اسرار آن است. آندرس روزو به همکاری با زیست‌شناسانی به نام «اسپنسر ولز» و «جاناتان ایسن» پرداخت تا ژنوم میکروب‌های موجود در رودخانه و اطراف آن‌را توالی‌بندی کند.

او موفق به کشف گونه‌های جدیدی شد که توان بقا در برابر گرمای شدید را دارند. این رودخانه در عین حال که شگفتی‌های زیادی را در دل خود، جای داده است، می‌تواند مرگبار هم باشد. او به شخصه شاهد دیدن حیوانات نگون بختی بوده است که به درون رودخانه افتاده و جان‌شان را در اثر جوشش در آب از دست می‌دهند. وقتی حیوانی به درون این رودخانه‌ی جوشان می افتد، ابتدا قدرت بینایی‌اش را از دست می‌دهد. توان شنا کردن ندارد و آب وارد دهان و شش‌هایش می‌شود. در نهایت، حیوان از درون به جوش آمده و بلافاصله کشته می‌شود.